حمام خون در قلب پایتخت

وزارت صحت عامه گفته که شمار تلفات انفجار انتحاری با آمبولانس در کابل به ۹۵ کشته و ۱۵۸ زخمی رسیده است. بیشتر کشته‌شدگان این حمله غیرنظامیان خوانده شده است.

پولیس کابل گفته که این انفجار حوالی ساعت ۱ بعد از ظهر در چهارراهی صدارت در نزدیکی ساختمان سابق وزارت داخله اتفاق افتاده است.

نصرت رحیمی؛ معاون سخنگوی وزارت داخله گفته که فرد مهاجم با یک آمبولانس خود را به چهار راهی صدارت رسانده و از بازرسی اول امنیتی به بهانه اینکه بیماری در داخل آمبولانس است، عبور کرده است.

او افزوده است که در بازرسی دوم فرد مهاجم تشخیص داده می‌شود و ماموران پولیس قبل از اینکه اقدام به شلیک کنند، راننده موتر بمب‌گذاری شده را منفجر می‌کند.
بیمارستان ایمرجنسی حمله امروز را "قتل عام" خوانده است.

گروه طالبان مسؤولیت این حمله را بر عهده گرفته است.

ریاست جمهوری و ریاست اجرایی افغانستان با نشر خبرنامه‌هایی این رویداد را محکوم کردند.

وضعیت به نحو ناامیدکننده، تیره و تلخ است.

بیانیه های محکومیت سران حکومت وحدت ملی نیز مانند هشدارهای پشت پاکت سیگرت، دیگر برای هیچکس مهم نیست. شاید خود شان، بهتر از هر کس دیگری می دانند که این بیانیه ها هیچ جایی را نمی گیرند، هیچ چیزی را تغییر نمی دهند و هیچ قلب سوگوار و زخمی را التیام و آرامش نمی بخشند.

اما ایکاش این را نیز بدانند که صدور بیانیه محکومیت، تنها وظیفه آنها در این بحران مرگبار و خونین نیست. مردم انتظار تغییر دارند.

همه روزه جوانان بی گناه مردم، بی سبب، گروه گروه کشته می شوند، تروریست ها بی هیچ تمهید و مانعی تا امن ترین و حفاظت شده ترین مناطق شهر حتی داخل هوتل های به شدت تحت مراقبت بین المللی، پیش می روند و اهداف مورد نظر خود را در یک چشم بهم زدن، به دود و خاکستر و خون می کشانند.

مسؤولیت این وضعیت با کیست؟

تردیدی وجود ندارد که کاری که تروریست ها می کنند، محکوم است. در ماهیت جنایتکارانه بودن این اعمال و رفتارها هم شکی وجود ندارد؛ اما از آن گروه ها، بیش از این، چه انتظاری می توان داشت؟

آنها دشمن اند و دشمن با هر حربه و ابزاری، در صدد ایجاد ترس و آفرینش مرگ و به وجود آوردن نابودی و تباهی است. در این میان، کسانی که کرسی های بلندی امنیتی و حکومتی را اشغال کرده اند، از همه امکانات و ظرفیت ها نیز برخوردار اند و در پناه قانون، صلاحیت دارند تا برای تغییر این وضعیت، تصمیم های بزرگی اتخاذ کنند، چه؟ آنها کجا هستند؟ چرا در برابر مردم، پاسخگو نیستند؟

چرا صدای دردها و ناله ها و ضجه های مردم را نمی شنوند؟ چرا برای تغییر این وضعیت مرگبار و رقت انگیز، کاری نمی کنند؟

متحدان و حامیان خارجی دولت کجا هستند؟ امضا کنندگان پیمان های امنیتی، فرماندهان ارتش های چندملیتی، آنهایی که افغانستان را سراسر به عرصه جولان های نامحدود و نمایش قدرت بی مهار خود بدل کرده اند، چرا نمی توانند جلو یک تروریست پابرهنه و آماتور را بگیرند؟

هواپیماهای بی سرنشین، دستگاه های فوق پیشرفته جاسوسی و استخباراتی، جت های جنگنده رادارگریز و پنهانکار، موشک های هدایت شونده از راه دور، بمب های مادر، نظامیان تا دندان مسلح، کجا هستند؟

آنهایی که افغانستان را به انبار باروت و زرادخانه های تسلیحات فوق مدرن خود بدل کرده اند و از آن به مثابه میدان آزمایش تازه ترین دستاوردهای خود در عرصه جنگ افزارهای مرگبار و تکنولوژی های جاسوسی و اطلاعاتی، استفاده می کنند، چرا برای تأمین امنیت مردم و توقف حمام خون در قلب پایتخت، کاری نمی کنند؟

سران حکومت وحدت ملی، کجا هستند؟ آنهایی که برای استقرار یک مهره مورد نظر خود، حاضر اند، ماه ها با طرف مقابل، رقابت کنند و روندهای بزرگ ملی و اصلاحات عمیق و آنی و فوری و حیاتی در ابعاد گسترده را به هدف به کرسی نشاندن جاه طلبی های فراقانونی قومی خود، به گروگان بگیرند و معطل و متوقف بگذارند، در معرکه های خونین و مرگبار پایتخت، کجا هستند؟

پناه بردن به فراسوی دیوارهای سمنتی و محافظان تا دندان مسلح، در حالی که ملتی بی پناه و بی حفاظ و بی حامی، همه روزه در آتش ترور و آدم کشی و جنایت و انفجار و انتحار، ذره ذره جان می بازد، رسم مردانگی و سنت سیاستمداری نیست.

کابل را دریابید!

این مردم، مستحق این سرنوشت غمبار و تاریک و خونین نیستند. حق شان را از آنها دریغ نکنید. زندگی در سایه امنیت، کمترین حقی است که هر انسان در وطن اش باید از آن برخوردار باشد؛ اما همین حق هم از مردم افغانستان، دریغ می شود و این ستم است و رسم ستم، باید شکسته شود.