سردرگمي ناتو در افغانستان

 بدين ترتيب تعداد نظاميان آمريكائي كه در افغانستان به هلاكت رسيده اند به 774 نفر رسيده است . اين خونين ترين روز براي آمريكا و ناتو در طول سال هاي اشغال افغانستان بوده است .
اگر چه اين حوادث نشان مي دهند آمريكا و ناتو در افغانستان روزهاي سختي رامي گذرانند ولي به نظر مي رسد « پنتاگون » وزارت دفاع آمريكا و مقامات ارشد نظامي دقيقا در انتظار دريافت چنين اخباري بوده اند تا با مانور سياسي ـ تبليغاتي پيرامون آن براي افزايش تعداد نظاميان ناتو در افغانستان زمينه چيني كنند . طالبان بطور همزمان از اسارت 35 پليس افغان خبر داده و از تشديد حملات خود عليه نظاميان آلماني و انگليسي نيز سخن به ميان آورده است .
دقيقا در چنين شرايطي ژنرال « استنلي مك كريستال » فرمانده نيروهاي آمريكائي و ژنرال « ديويد ريچاردز » فرمانده جديد نظاميان انگليسي در افغانستان درباره ضرورت افزايش تعداد نظاميان ناتو بمنظور « مهار اوضاع انفجارآميز » در اين كشور موضع گيري كرده اند.
تجربه نشان داده است هر زمان اشغالگران به حادثه اي براي تامين اهداف سياسي ـ تبليغاتي خود احتياج دارند طالبان به كمك آنان مي شتابد تا آنها را در تامين اهدافشان ياري نمايد. ولي نكته قابل تامل اينست كه در ماههاي اخير « ناتو » درصدد برقراري نوعي مصالحه با طالبان برآمده و تقريبا تمامي مقامات ارشد ناتو بويژه نظاميان آمريكائي و انگليسي درباره ضرورت تفاهم با طالبان و بازگرداندن آنها به قدرت اظهارات مسالمت جويانه اي داشته اند.
كشورهاي اروپائي عضو ناتو نه تنها با افزايش تعداد نظاميان در افغانستان مخالفند بلكه حتي ادامه حضور نظامي در اين كشور را غيرقابل توجيه ارزيابي مي كنند. در واقع سئوال اصلي اينست كه اگر قرار بر تفاهم با طالبان است بدين ترتيب ارتشهاي ناتو در افغانستان با چه كسي مي جنگند بعلاوه افزايش تعداد نظاميان چه توجيهي دارد
مقامات آمريكا و انگليس در عين اعتراف به ناكامي نظاميان در جنگ عليه طالبان همچنان خواستار افزايش نيروهاي ناتو هستند ولي اخيرا با تغيير موضع خاطرنشان كرده اند افزايش نظاميان به خاطر « مقابله با جنگ رواني » طالبان است و نه جنگ نظامي ! بدين ترتيب طبعا سئوال مهمتر اينست كه وقتي از دست 100 هزار نظامي مستقر در افغانستان كار زيادي ساخته نيست ورود 40 هزار نيروي ديگر چه معجزه اي را مي تواند رقم بزند آمريكا و انگليس در يك توجيه انفعالي مي گويند خواستار كاهش تلفات هستند تا بتوانند با افزايش نظاميان ناتو مانع قدرت گرفتن طالبان و ميدان دادن به افراطيون شوند. اين در واقع سياست جديدي است كه به موجب آن آمريكا و انگليس طالبان را به دو دسته يعني « افراطي » و « ميانه رو » تقسيم كرده اند و ادعا مي كنند مي توانند « ميانه روها » را در قدرت مركزي شريك سازند و افراطيون را به حاشيه برانند!
محافل كنگره آمريكا با اين توجيهات فريبكارانه مخالفند و قويا معتقدند هرگونه حضور بيشتر در افغانستان به منزله فرو رفتن در عمق باتلاقي است كه حيثيت آمريكا و ناتو را در كام خود برده و « هضم » كرده است . « رپ اسكلتون » رئيس كميته نيروهاي مسلح كنگره آمريكا به اوباما و رهبران پنتاگون هشدار داده است كه درباره اتخاذ استراتژي جديد بيشتر بينديشند و ازشكست ها و ناكامي هاي گذشته درس بگيرند. با اينهمه تيم اوباما و مشاورانش در شوراي امنيت ملي وزارت خارجه و پنتاگون روزهاي پركاري را مي گذرانند كه در آن واحد از يكطرف مقامات كنگره را براي افزايش تعداد نظاميان و دريافت بودجه بيشتر از گذشته متقاعد سازند واز طرف ديگر با مخالفتهاي ساير اعضاي ناتو مقابله كنند.
در حال حاضر حتي متحدان آمريكا در ناتو هم دچار ترديد شده اند و حاضر نيستند توجيهات اوباما را بپذيرند. بعلاوه حتي برخي از نمايندگان دمكرات كنگره با سياستهاي كاخ سفيد در افغانستان به شدت مخالفند و اوباما را صراحتا به « بي تدبيري » و « ندانم كاري » متهم ساخته اند.
مشكل بزرگ اوباما اينست كه مديران جنگ در پنتاگون همان تيم نومحافظه كاران به رياست « رابرت گيتس » وزير دفاع آمريكا هستند كه در واقع سياستهاي تيم بوش را ادامه مي دهند و شكست آنها قطعا بنام اوباما و دمكراتها ثبت خواهد شد. اين بدان معني است كه « گيتس » و دستيارانش از بابت شكست در افغانستان نه تنها ضرري نمي كنند بلكه حتي به نفع جناح آنها تمام خواهد شد كه اوباما در افغانستان با شكست و ناكامي بيشتر و خفت بارتري مواجه گردد.
دقيقا به همين دليل است كه دمكراتها و تيم مشاوران اوباما اعتقاد چنداني به صحت گزارشات و دقت تحليل هاي پنتاگون و ارتش ندارند و مواضع ژنرال « مك كريستال » هم آنها را دچار ترديد و انفعال كرده است . تصادفي نيست كه اوباما پس از ديدار رسمي با « آندرس فوگ راسموسن » دبيركل ناتو در كاخ سفيد كوچكترين اشاره اي به گزارش ژنرال « مك كريستال » نكرد. او از كنار تحليل هاي اين فرمانده ارشد آمريكائي گذشت و حاضر نشد چنين تحليلي از اوضاع افغانستان را رسما تاييد كند ولي به ناتواني آمريكا و ناتو در نابودي القاعده و طالبان صراحتا اعتراف كرد.
مشكل بزرگ آمريكا و ناتو اينست كه سازمان ملل هم ديدگاه ديگري در قبال افغانستان دارد و مواضعش با كاخ سفيد كاملا در تعارض است . « كاي ايده » نماينده سازمان ملل در امور افغانستان بطور رسمي خواستار تغيير سياست آمريكا در اين كشور جنگ زده شده و هشدار داده است كه زمان به زيان آنها به پيش مي رود و لازم است به فكر گزينه هاي ديگري بجز راهكارهاي نظامي باشند. چرا كه روشهاي كنوني فقط باعث رنج و نابودي مردم افغانستان شده است .
مقامات ارتش آمريكا و پنتاگون مرتبا در خصوص تعداد كشتگان طالبان گزارش مي دهند و از مرگ چهار هزار تن از نيروهاي طالبان سخن به ميان آورده اند ولي گزارش منابع مستقل نشانگر آنست كه اين رقم دقيقا تعداد قربانيان غيرنظامي را تشكيل مي دهد و آمريكا تمامي قربانيان جنايات خود را پيشاپيش تروريست مي نامد! همين پديده باعث اعتراض رسمي حامد كرزاي رئيس جمهور افغانستان شده است . كرزاي تاكنون براي تشكيل چندين گروه تحقيق درباره ابعاد جنايات آمريكا عليه شهروندان بويژه روستائيان افغاني وعده داده ولي اين قبيل وعده ها عموما مشمول مرور زمان شده و كمتر به انتشار نتايج تحقيق رسمي انجاميده است . با اينهمه در چند مورد نادر آمريكا رسما از قتل غيرنظاميان افغاني بر اثر شليك موشك از هواپيماهاي بدون سرنشين اظهار تاسف كرده ولي آنرا « اجتناب ناپذير » معرفي نموده است !
اين حملات عليه مردم افغانستان تقريبا بدون وقفه ادامه دارد و به دنبال هر اقدامي از اين دست آمريكا آنرا موفقيتي بزرگ عليه تروريستهاي محلي قلمداد مي كند اقدام جنايتكارانه اي كه حتي اخيرا حامد كرزاي هم در محكوم كردن و وعده دادن براي بررسي و تحقيق در اين خصوص اصراري نمي ورزد!